Był to rok zupełnie nowych wyzwań. Rok nieprzespanych wieczorów i nocy. Rok z cycoholikiem przylgniętym do coraz mniej jędrnej piersi. Rok uczenia się podzielności uwagi między dwójkę rodzeństwa, które wykazuje oznaki wzajemnej miłości, zarazem jednak przejawiając czasem zazdrość o rodziców. Rok okiełznywania swoich rodzicielskich emocji (ze smutkiem przyznaję: czasem zawodziliśmy na tej płaszczyźnie). Rok odkrywania różnic między wychowaniem chłopca i dziewczynki.
W tym wszystkim chciało by się rzec, że Leon od Lei różni się tak diametralnie.
On niemowlak książkowy: spanie, jedzenie, zapełnianie pieluchy. I tak w kółko.
Ona nieprzewidywalna. Pierwsze pół roku życia właściwie w ogóle nie śpiąca w dzień (poza wyjściami na spacer, co oczywiście wciąż pozbawiało mnie możliwości zrobienia w domu czegokolwiek w rozsądnych godzinach).
On ząbkujący tak bezboleśnie, że aż niepostrzeżenie.
Ona wciąż dająca znać o swoim bólu nocnym płaczem, żądaniem przytulania do piersi, noszenia i innych zabiegów kojących.
On energiczny, a jednak wrażliwy. Długo musiał uczyć się tego, by słowo 'przepraszam' przeszło mu przez gardło. Towarzyski, a jednak lubiący czasem odsunąć się od grupy i bawić w pojedynkę.
Ona temperamenta, wesoła, krzykliwa, stawiająca na swoim (przy okazji: czy ktoś ma patent na roczne dziecko kładące się na podłodze z krzykiem, by wymusić to na czym mu zależy?!:)
Wiem, że to dopiero początek. Przed nami kolejne wyzwania, bunty dwulatka, nastolatka i inne takie. Radości i smutki. Ot, życie rodzinne w całej swojej krasie. Grunt, by we wszystkim: w chwilach wspólnej zabawy, ale także dyscyplinowania i wychowywania nie przestawać okazywać tym dwóm największym skarbom akceptacji i bezgranicznej miłości. To wyzwanie dla nas jako rodziców, dla mnie jako mamy...
PS. Wszystkie zdjęcia pochodzą z sesji fotograficznej wygranej przez nas na blogu Justyna Tyczyńska Fotografia Autorska. Zdjęcia wykonano 7 lipca 2015 roku, gdy Leon zaczął ostatnie odliczanie do swoich trzecich urodzin, a Lea miała siedem tygodni.
