Uśmiecham się na myśl o tych wszystkich niezrealizowanych randkach. Przecież jeszcze nie tak dawno temu umawiałam się z mężem na wspólne wyjście do kina na Pitbulla. Oboje z zamiłowaniem oglądaliśmy serial i teraz, gdy kontynuacja pojawiła się na dużym ekranie nie wyobrażałam sobie, żeby na niego nie pójść... Ach, jak życie weryfikuje nasze wyobrażenia! Z początku z oburzeniem przyjęłam wiadomość, że z zaproszeniem na Pitbulla ubiegł mnie już kumpel męża z pracy. Kategorycznie zakazałam wyjścia z nim oferując swoje towarzystwo, co oczywiście moja druga połowa przyjęła chętnie (żona vs. kumpel 1:0 dla mnie;) Końcem końców wyjście nie doszło do skutku, bo jakoś tak krótko grali film w naszym lokalnym kinie; a do tego pora "późna" jak dla rodziców malucha karmionego piersią. Bo jak tu wyjść przed 20-tą i wrócić po 22-giej, gdy to właśnie wtedy przebudza się żarłacz cycoholik, by po chwili znów zapadać w błogi, głęboki sen? W tym wypadku uwierzcie mi: nie ma ludzi niezastąpionych!
Zatem w ostatnim czasie już dwie randki umknęły nam sprzed nosa. Fakt, ubolewam nad tym odrobinę. Choć z drugiej strony... w szale walentynkowych serduszek, kiczowatych gadzetów czy całkiem gustownych prezentów z blogowych list pomysłów 'dla niej' i 'dla niego' uśmiecham się, bo wiem, że każdego dnia mam szczęście. Każdego dnia słyszę 'Kocham Cię'. Każdego dnia mam walentynki. Z politowaniem myślę o tym jak wiele lat temu, u progu naszego związku, potrafiłam pokłócić się o to, by je obchodzić podczas, gdy R. oficjalnie je bojkotował. Wczoraj to ja zasnęłam przedwcześnie, lecz spokojnie... z myślą, że przecież nic nie muszę na siłę kreować. Przecież to co najważniejsze mam na co dzień. Dziękuję Ci kochanie x
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twój komentarz. Miłego dnia!
Thank You for Your comment. Have a nice day!